Je begint er vroeg mee. Lopen. Zodra je een beetje baby-af bent, probeer je te gaan staan, vervolgens doe je met vallen en opstaan je eerste stapjes, heel voorzichtig, voetje voor voetje en vervuld van bewondering gadegeslagen door je trotse ouders. ‘Kijk eens hij/ze loopt!’
Zo maar. Zonder dat je erbij nadenkt. Het is het begin van een lange reeks van stappen die je in je leven zult zetten. Van doelloos slenteren tot gehaast voortbewegen. Van recht op een doel af, een straatje om, op de vlucht voor iets of ergens achteraan. Lopen dus.
Kunnen lopen is een groot goed. Ik heb in mijn jonge jaren aan atletiek gedaan en beschouw die tijd als een van de mooiste van mijn leven. De televisie laat mij nog steeds genieten van de atletiekwedstrijden.
Toen wij nog konden fietsen, reden mijn vrouw en ik van tijd tot tijd naar het sportpark van de A.V Pijnenburg. Op een bank gezeten volgden wij de verrichtingen van de atleten. Op zulke momenten vroeg ik mij af of de jonge atleten die zo bezig waren, wel beseffen welk een voorrecht zij genieten.
Zo maar, in de vrije natuur bezig te kunnen zijn met hun geliefde sport, zowel prestatiegericht als recreatief.
Ik ben inmiddels bejaard, lopen gaat moeizaam, een wandelstok en een rollator helpen mij om me te kunnen voortbewegen. Lopen kun je het niet noemen. De tijd dat ik als junior in 11.9 seconden de honderd meter liep, (slechts twee seconden langzamer dat Usain Bolt en één seconde langzamer dan Daphne Schippers !) is lang verleden tijd. Dat was in 1942 om precies te zijn.
Mijn bedoeling van dit proza over lopen?
Besef dat je kunt lopen, geniet ervan zolang je kunt!
Geschreven door: Dhr. Franci-Ekeler
